De weg naar Rome

Meerdere wegen naar Rome

De beroepskeuze: het houdt een mens vaak jarenlang bezig. De één weet misschien al wat hij of zij wil worden vanaf het moment dat deze kan praten. Bij anderen begint de keuzestress (waarschijnlijk?) op de middelbare school, wanneer er een profiel gekozen moet worden. Toen begon de stress in ieder geval voor mij…

Ik was een echte alfa met een talenknobbel. Toch ging ik uiteindelijk voor iets met gezondheid. Ik had toen namelijk al een interesse voor het beroep ‘dokter’ ontwikkeld, gebaseerd op de series die ik met mijn moeder keek. Mijn vader probeerde nog een economie-vak aan het recept toe te voegen, maar dat sloeg ik af. Gebaseerd op die ene dag dat ik een kijkje had genomen op zijn kantoor en ik mezelf daar stierlijk had verveeld. Uiteindelijk bleek het een goede keus, de allerbeste wat mij betreft. Feitelijk berustte de keuze op niets meer dan het onderbuikgevoel ‘dit zal wel bij mij passen’. Je weet pas echt of iets bij je past als je er minstens tot je enkels in staat.

Tijdens mijn studie Geneeskunde een paar jaar later bleek ik gelukkig goed te zitten. Maar het gevoel van ‘als ik later groot ben word ik…’ hield echter niet op. Integendeel: bij vrijwel iedere tutorgroep vlogen de beroepskeuzes van mede-co’s die het kennelijk al hadden uitgevogeld me om de oren. En bij vrijwel ieder coschap werd mij opnieuw die vraag gesteld door nieuwsgierige supervisors.

In eerste instantie antwoordde ik met “nog geen idee, ik zie wel wat er op mijn pad komt”. Ik kreeg echter al snel door dat deze ‘open houding’ mij een beetje het stigma van ongemotiveerde co gaf. Dat was nou ook niet de bedoeling. Vooruit dan, na een paar coschappen vertelde ik dus de hele wereld dat ik gynaecoloog zou worden. Bevallingen waren immers toch wel echt fascinerend. En, tja, mijn buurvrouw was gynaecoloog, dus het voelde op een rare manier vertrouwd. Ik vond het natuurlijk ook echt wel leuk. Maar ik kon op dat moment nog niet overzien of ik dat dan ook zou willen worden. Want hoe maak je een beroepskeuze voor een levensfase die eigenlijk nog totaal een ver-van-je-bed-show is?

Gek genoeg groei je er vanzelf een beetje in – dat geloof dat je gynaecoloog wordt – als je het een paar keer hardop zegt. En voor ik wist was mijn ‘keuze’ gemaakt. Of ik hem écht zelf had gemaakt? Dat kon ik op dat moment niet meer zeggen. Maar ik had in ieder geval niet meer die onzekerheid dat ik de enige co zou zijn die het nog niet wist. Want dan krijg je goedbedoelde adviezen als “Als je nu niet aan je CV werkt, vind je later nooit een baan”. Daar wordt een mens zenuwachtig van.

Toen ik mijn eerste baan had kwam ik er pas achter dat een heleboel mensen eigenlijk nog niet precies weten wat ze willen worden. En wat een verademing was dat, zeg! Stukje bij beetje kon ik – eindelijk – het voornemen waar ik me zo krampachtig aan had vastgehouden loslaten. Gynaecologie bleek namelijk eigenlijk helemaal niet zo te matchen. Er ging plots een wereld van nieuwe mogelijkheden voor mij open. De levensverhalen van collega’s in verschillende fases van hun carrière lieten me inzien dat er niet maar één beroep is dat het helemaal moet zijn. Natuurlijk is er misschien een perfect match, maar er zijn nog tal van andere wegen die je ook heus wel naar Rome leiden. (Rome is in dit geval een leuke carrière en een gelukkig leven).

Misschien word je uiteindelijk wel barista (wie zal het zeggen), en beland je daarmee ook in ‘Rome’. Wat ik eigenlijk wil zeggen: het is zo zonde als je al je jonge tiener- en studentenjaren besteedt aan de vraag “wat wil ik worden als ik groot ben”. Als je eenmaal “groot bent” is er namelijk ook nog veel tijd om hieraan te besteden. En dan heb je juist vaak veel betere inzichten over wat je belangrijk vindt in je baan, maar ook in je privéleven. Vroeg in je studie al een stellig standpunt innemen, veroorzaakt tunnelvisie. En dat kan je zicht op de andere leuke beroepskeuzes weer verminderen.

Dat betekent natuurlijk niet dat je niet enthousiast mag zijn over de dingen waar je passie voor voelt. Integendeel, ik wil niemand demotiveren! Maar probeer je mind juist open te houden voor eventuele andere dingen die op je pad komen. Ze zouden je zomaar naar Rome kunnen leiden.

 

– Door Loes Hegeman