Weet je écht zo zeker dat je niet wil dokteren?

Bas Vreugdenhil, één van onze teamleden van De Jonge Dokter:

Dokteren, wat is dat toch een mooi vak. Na ruim zeven jaar studeren heb ik afgelopen zomer mijn diploma mogen ontvangen. Lekker aan de slag dus! Ik ben zeker lekker aan de slag gegaan, maar niet als praktiserend arts.

En dat voelt best gek. Ruim zeven jaar bezig geweest om mezelf te bekwamen tot basisarts en ik besluit dan om niet als ANIOS te gaan werken. Ook geen promotie of onderwijs voor mij, maar een overstap naar de commerciële wereld. Tijdens mijn coschappen merkte ik dat ik naast oog voor de patiënt, veel oog had voor hoe processen in de zorg geregeld zijn. Hoe verder ik in een coschap kwam, hoe minder de kliniek mij daadwerkelijk boeide en hoe meer ik me bezig ging houden met het observeren en analyseren van het reilen en zeilen van dat specialisme. Dat merkten veel van de specialisten ook op. En hoewel sommigen dat wel wat vreemd vonden, konden anderen het vaak wel weer waarderen dat ik op die manier een andere kijk op zorg had.

Dat bracht me verderop in de master wel tot een steeds groter dilemma: moet ik wel gaan dokteren, of vind ik de organisatie, strategie en financiering van zorg zoveel interessanter dan de kliniek en moet ik daar in doorgaan? Veel mensen in mijn omgeving zeiden: ga eerst maar eens dokteren, Bas. Ga maar ervaring opdoen in de praktijk en besluit dan maar of het wat voor je is of niet. Mijn verstand zei ook dat dat een goed idee was. Ik had niet voor niets zeven jaar geïnvesteerd in die opleiding. Toch zei mijn gevoel wat anders.

Aan het einde van mijn coschappen kreeg ik de kans om een lang gekoesterde wens van mij tot uitvoer te brengen: het opbouwen van Young KINASE, een projectbureau voor geneeskundestudenten en basisartsen. En dat onder de vleugels van een consultancybureau waar alleen maar artsen en technisch geneeskundigen werken. Dit bracht mijn passie voor zowel het doktersvak als de mogelijkheid om mezelf bezig te houden met organisatie en strategie van zorg bij elkaar. Ook nu weer gemengde gevoelens en gemengde geluiden van mensen om me heen: is dit wel het juiste moment voor deze stap? Moet je dit nu wel doen? Weet je écht zo zeker dat je niet wil dokteren? Hoe doe je dat dan met je BIG-registratie? Gelukkig waren er ook mensen die zeiden: Bas, dit is een gouden kans, pak hem! Ik moet eerlijk zeggen, dat die vragen mij veel hebben bezig gehouden. Nu nog steeds wel eens.

Zo is mijn moeder heel trots op mij (geweest) dat ik geneeskunde ging studeren. Als doktersassistente en (later) praktijkondersteuner van de huisarts ademt ze al 30 jaar lang met veel passie de eerstelijnszorg. Om deze keuze met haar te bespreken en haar teleurstelling te zien dat ik de keuze heb gemaakt om voorlopig niet te dokteren; dat is echt lastig. Ik weet wel dat ze ook nu trots op me is, maar ik weet ook dat het haar pijn doet. Dan loop ik soms vast in mijn gedachten en ga ik weer op zoek naar compromissen, om haar (en misschien mezelf ook?) toch een beetje hoop te geven dat ik dat vak toch wel weer in ga rollen.

Ik heb deze kans nu gepakt en dat voelt tot nu toe erg goed. Het past helemaal bij mij om op deze manier met mijn achtergrond een klik te creëren tussen zorgorganisaties en jonge dokters (in spé) in allerlei zorgprojecten, waar allebei de partijen blij van worden. En of ik die witte jas nu echt aan de wilgen heb gehangen? Het kriebelt nog steeds hoor.. Maar nu eerst deze droom volgen!