Huilen

Het was tijdens mijn coschappen dat in een coachgroepje gevraagd werd of je als arts ook mocht huilen tijdens een slecht nieuwsgesprek. Daar was de groep flink over verdeeld: de ene helft vond dat dat wel moest kunnen, de andere helft vond het een absolute no go onder het mom van “niet professioneel”. Ik hield mij destijds maar een beetje op de achtergrond: thuis huil ik al bij het zien van een kerstfilm… Dat zal nog knap lastig worden met tranen die zo hoog zitten dacht ik.

 

Echter wat bleek: in mijn eerste periode als jonge dokter bleek ik van steen. Of het die opmerkingen van de helft van mijn coachgroep geweest zijn, of een zekere angst voor wat anderen wel niet van me zouden vinden, ik weet het niet. Huilen was er niet bij, ik hield me goed staande tijdens al die slecht nieuws gesprekken (want het zijn er helaas wel aanzienlijk wat op een spoedeisende hulp). En ik was daar ook wel een beetje trots op: kijk mij nou eens niet huilen. Aanvankelijk dacht ik mij goed groot te houden, tot ik een stiekem patroon ontdekte. Want na zo’n slecht nieuws gesprek huilde ik dan misschien niet, ik voelde mij wel degelijk ellendig. Er kwam een soort schuldgevoel over mij heen dat ik degene was die gezond was, terwijl de ander moest lijden.

 

Zodra ik dat gevoel ook plots bemerkte thuis op de bank, in de supermarkt en in mijn alledaagse gangetje wist ik dat er drastisch iets moest veranderen: we moesten weer gaan huilen. Of wat minder plat gezegd: die emotie die ik simpelweg had weggestopt op werk die moest juist dáár wel een plek krijgen zodat het er niet op een later moment driedubbeldwars alsnog uitkwam.

 

En zo geschiedde, na een keer flink huilen in de kleedkamer na zo’n slechtnieuwsgesprek voelde ik mij duidelijk minder beroerd. Hèhè! Kleine kanttekening: natuurlijk heb je op je werk een zekere professionele houding, ook ik huil niet om iedere gebroken arm zoals ik dat bij een kerstfilm allicht zou doen. Om echter omwille van die professionele houding emotie helemaal in de ijskast te stoppen is ook niet de oplossing. Zoek een goede gebalanceerde middenweg, en vergeet daarbij niet waterproof mascara op te doen, dames!

 

– Door Loes Hegeman