Je eerste doktersbaan
En dan ben je na zes jaar studeren echt dokter. Die omslag is best wel even wennen. Voor mij was dat op dezelfde afdeling als waar ik ook mijn semi-artsstage had gelopen. Ik was tussen mijn afstuderen en de eerste dag als ‘echt dokter’ nog even op reis geweest. En aan het begin van het jaar stond ik daar dan: dezelfde afdeling als waar ik al een tijd had gestaan, maar nu met een nieuwe rol. Ik mocht mij aan bed van de patiënt nu voorstellen als dokter in plaats van de co.
In die eerste paar weken tot maanden heb je de doktersjas om je schouders, maar het voelt nog alsof je het overhemd van je vader hebt aangetrokken waarbij de mouwen nog net te lang zijn. Alsof je er nog in moet groeien. En ik denk dat dat ook precies is waar je eerste baan als dokter voor bedoeld is. Want je mag jezelf op die eerste dag dokter noemen, maar echt dokter worden, zijn en je zo voelen komt tijdens het werken zelf is mijn ervaring geweest.
Voor ik aan mijn eerste baan als ANIOS begon, hadden nog maar weinig mensen me verteld over hoe dat echt zou zijn. Ik had een paar vrienden die al eerder waren begonnen met werken dan ik, en wat ik vooral van hen hoorde was ‘na een paar maanden wordt het vanzelf beter’. Aan het begin kon ik me dit nog helemaal niet voorstellen. Niemand had mij verteld over hoe onwennig, onzeker en alleen je je kunt voelen als beginnend dokter. Die verantwoordelijkheid dragen voelt niet in één keer normaal, was mijn ervaring.
Ik had het geluk om met twee collega’s te mogen starten die net als ik aan hun eerste baan als ANIOS begonnen. Door het jaar heen hebben we veel aan elkaar gehad en zijn we samen gegroeid tot de dokters die we nu zijn. Dat wens ik ieder beginnend dokter toe: de mogelijkheid om je proces te delen. Samen met anderen over je werk kunnen praten (en lachen en soms klagen, soms ook vooral klagen, want ook dat hoort erbij) heeft mij enorm geholpen om er een fijn proces van te maken.
Het is nu ruim een jaar later. Inmiddels voelt de doktersjas niet meer als het te grote overhemd van mijn vader, maar ‘gewoon’ als mijn jas en heb ik hem weten te dragen naar hoe hij mij het beste past. En dat zou ik ieder beginnend dokter willen meegeven: gun jezelf de tijd om te leren en als dokter te groeien. Maar vooral: blijf jezelf! Iedereen draagt de doktersjas op zijn of haar eigen manier. Patiënten en collega’s waarderen het als je jezelf bent en je de rol als dokter op jouw manier eigen hebt gemaakt.
Daar ben ik dit jaar het meest dankbaar voor – om mij te hebben kunnen ontwikkelen tot de dokter die ik graag wil zijn. En ik heb het gevoel dat het nu pas allemaal begint.
– Door Evelyn