De dag dat ik een klacht kreeg
“Slik…. slik…. nog een keer slik. Nee, het staat er echt, sh*t! “Oh nee, ik ben echt een slechte dokter. Maar écht een hele slechte! Pff, ik werk nog maar drie maanden als arts en nu al dit… Ik had nooit dokter mogen worden.”
Dit waren de zinnen die door mijn hoofd spookten toen ik een mailtje ontving op een “normale” vrijdagmiddag. Het mailtje met de inhoud waarvan we weten dat deze ooit komt: een mailtje met een klacht van een patiënt.
De mail was aan mij en mijn supervisor gericht vanuit de klachtencommissie. De patiënt en diens partner waren niet tevreden over het tempo van de diagnostiek en daardoor mogelijke vertraging in het starten van de juiste behandeling. Op dat moment was ik net drie maanden aan de slag als basisarts. Ik had dienst op de SEH, waar op dat moment nog vijf patiënten lagen te wachten op hulp van een dokter. Een dokter die net een klacht had ontvangen en opeens heel erg twijfelde of zij wel kundig genoeg was om deze patiënten te beoordelen. Want die ene patiënt heeft toch niet zomaar een klacht ingediend? Die dienst besprak ik elke casus net een stukje uitgebreider met mijn supervisor dan ik normaal zou doen. Op de terugweg naar huis zat ik met tranen in mijn ogen in de auto.
In het weekend besprak ik met mijn vader wat deze situatie met mij deed en ik huilde uit op de schouder van mijn moeder. Daarnaast ging ik de casus wel 100 keer opnieuw na in mijn hoofd om te checken of ik niet ergens iets over het hoofd had gezien. Na dit weekend stapte ik met buikpijn naar mijn supervisor toe en besprak mijn twijfels. Deze reageerde gelukkig meteen heel begripvol en dat we samen (en met de rest van het team) de casus nader zouden bekijken. Ook huilde ik (ja, alweer!) uit bij mijn collega arts-assistenten en bleek dat bijna al mijn jonge collega’s soortgelijke ervaringen hadden gehad. Allemaal dachten ze een slechte dokter te zijn.
Niemand durfde dit te bespreken uit angst dat dit vermoeden zou worden bevestigd. Laat staan dat je door het uit te spreken de kans op een opleidingsplek verkleint omdat een klacht “op je CV” nou niet bepaald aantrekkelijk is. Daarnaast zou het er mogelijk kunnen wijzen op dat je een onzorgvuldige dokter bent. Maar juist door het wél uit te spreken, leerde ik dat ik niet alleen stond. Anderen kunnen je helpen om de casus te verhelderen en huilen mag ook als dokter. Een patiënt die het oneens is met mijn beleid, geeft mij nog steeds hartkloppingen en zet mij extra op scherp. Maar concluderend kan ik zeggen dat deze ervaring mij uiteindelijk een betere dokter heeft gemaakt. Ook werd ik me wel nog bewuster van dat de kleinste details soms de belangrijkste clue kunnen zijn.
Lieve jij, heb jij ook iets soortgelijks ervaren? #bespreekmaar