CV-gatenkaas

De afgelopen maanden zijn er weinig woorden op papier gekomen. Er is eigenlijk überhaupt vrij weinig productiefs gebeurd: wij hebben namelijk een reis naar Zuid-Amerika gemaakt. Als het je lukt door de wirwar van coronaregels heen toch nog zin in het reizen te houden én je vindt onderhuurders die minstens net zo veel van je katten houden als jij: ga ervoor! Na een jaar van hollen, rennen, vliegen (de aankoop van een klushuis, worstelen met eerst COVID en later long-COVID klachten, afgewezen worden voor een opleidingsplek) konden we die kans om even ‘stil te staan’ dan ook niet laten liggen toen hij zich voordeed…

Maar stonden we ook echt stil? Als je het gat op ons CV moet geloven wel ja. Tijdens dit zogenaamde CV-gat heb ik dan wel niets gedaan wat een plek op dat roemruchte papiertje verdiend, ik heb wel degelijk mijn leven geleefd… Waarom zou dat moeten voelen als iets waar je je voor moet verantwoorden of bezwaard over moet voelen?

Coach en auteur van het boek ‘Ik was advocaat, nu ben ik mezelf’, Judith Noordzij, omschreef laatst het volgende op haar social media kanaal: “We hebben een maatschappij gecreëerd waarin we altijd moeten streven naar groei, meer, groter, beter, hoger, nooit opgeven, niet stilstaan. En volgens mij zijn we daar zo in doorgedraaid, dat we zijn vergeten hoe fijn en waardevol het is om even stil te staan en tot rust te komen. Te voelen: goed is goed genoeg. En te beseffen: ik ben tevreden met hoe het nu is. Ik denk dat stilstand ons dat besef en daarmee tevredenheid kan brengen. Je hoeft niet continu jezelf te verbeteren, je bent ook zonder groei goed genoeg. Stilstaan is geen achteruitgang, dat is juist volop leven.”

Ik dacht hierbij even aan de ‘ziekenhuiscultuur’ en hoe het hier over zou komen als je simpelweg zou zeggen op een sollicitatie: ‘Ik heb gewoon mijn leven geleefd.’ Hoe durf je ermee aan te komen! Iedereen streeft eigenlijk naar een mooi CV (liefst zonder gaten), zo snel mogelijk in opleiding komen, elkaar op de werkvloer aftroeven met wie de meeste of beste projecten doet on the side, wie het vaakst naar een fancy congres gaat of wie na werktijd nog de meeste artikelen weet te lezen… Daartussen moet ook nog een leven worden geleid en voor je het weet is de dag, de week, de maand alweer voorbij.

Aangezien ‘stilstaan’ niet in dat medisch woordenboek staat en voor velen wel degelijk voelt als achteruitgang, was het ook flink wennen die eerste weken op reis. Moet ik nu niet iets nuttigs doen? Wat staat er vandaag op de planning? En toen ik eenmaal had bedacht dat ik dan juist ‘niets’ wilde doen werd ik daar weer onrustig van. Maar ach, na een paar weken ontdek je ook wel dat je jezelf niet gaat vinden op een straathoek van Mexico of in een jungle-hut in Panama en dat uitrusten op commando niet bestaat… Zoiets komt ineens vanzelf, simpelweg als je gewoon je leven gaat leven.

Maar als je jezelf niet per se vindt in een hipster-koffietent op reis, wat levert dat ‘er tussenuit’ gaan dan op? Dan is het dus alleen voor de fun en de vakantie? Ik ga het niet groter maken dan het is: dat is het zeker! Maar het mooie is: was ik op reis nog zo naarstig op zoek naar een hoger gelegen doel omdat ik mij anders schuldig voelde, toen ik dat doel eenmaal had opgegeven en gewoon fun en vakantie ging vieren kwam het besef ineens toen ik weer thuiskwam. Toen we letterlijk en figuurlijk geland waren, in ons eigen bed lagen, in de routine zaten en ’s avonds op de vertrouwde bank neerploften zag ik dat de dingen thuis nog precies zo onveranderd waren als ik ze had achtergelaten, maar dat ík er toch met ander gevoel naar keek. Ik waardeerde sommige simpele dingen juist ineens extra (halleluja voor het warme douchewater), en vond andere dingen minder belangrijk. Maar het ging niet alleen om kleine dingen: het bracht ook het besef van wat ik miste in het dagelijks leven en wat ik op reis wél had waar ik van genoot, denk bijvoorbeeld aan meer vrijheid of autonomie. Een reis kan je doen beseffen dat je waarde hecht aan zulke dingen en meer moeite wilt doen om het te integreren in je dagelijks leven. Of misschien ben je juist super tevreden met hoe het thuis is, maar dat is ook een mooi besef.

Moet je dan op reis om zoiets te ‘ontdekken’? Op reis gaan is gewoon hartstikke leuk en tof om te doen, maar het maakt het ook wel een stuk makkelijker; je kan fysiek simpelweg niet naar de zoveelste ‘verplichting’ en er is niemand die in het Andes gebergte controleert of jij je artikelen wel gelezen hebt. In het dagelijks leven en vooral in de ziekenhuiswereld kan voet bij stuk houden over dat je vanavond niet naar de onderwijsavond gaat omdat je gewoon even op de bank wil chillen, wel een pittige zijn. Druk van collega’s die wél gaan, angst om je goede naam te verliezen en schuldgevoel omdat je enkel verlangt naar de bank nemen al gauw de overhand. Maar trakteer jezelf in dat geval iets vaker op een momentje ‘stil staan’, en als daar een koffie in een hipster-café voor nodig is, dan mag dat.

Kortom: zo’n reis maken, of gewoon überhaupt méér ‘stil staan’ en je ‘leven leven’, kan ook vooruitgang zijn! En als het dat dan niet is, dan is het op z’n minst gewoon een lekkere lange vakantie of een periode met meer tijd voor jezelf… En ik kan je vertellen: het is die CV-gatenkaas meer dan waard!

 

– Door Loes Hegeman