Beter

Door Mia Wessels

Wat zou jij aan jezelf veranderen als je één ding mocht kiezen? Vroeg mijn vriendin aan mij op een bankje in het park. We waren dertien en hadden tussenuur. Mijn antwoord was een vraag, namelijk: mag ik er echt maar één kiezen? Ik kon namelijk wel honderd dingen bedenken die ik aan mijn schrale lijfje wilde veranderen. “Ja”, zei mijn vriendin, “ik weet er anders ook wel honderd. Je moet er ééntje kiezen”.

Deze situatie lijkt onschuldig, maar weerspiegelt mijns inziens een chronische, besmettelijke onzekerheid onder jonge vrouwen. Niet op iedereen heeft het (even veel) effect, maar ik heb er jarenlang ongezond door gegeten. Te weinig, ongezond, afgewisseld met extreem gezond eten. Of ongecontroleerde eetbuien die daarna vakkundig hersteld worden met perioden van niet eten. Ook kon ik geen complimenten aannemen. “Jaaa”, zei ik dan, “maar het kan altijd beter”. Alle headspace die ik aan die onzin ben verloren had ik ook in hele mooie dingen kunnen steken. Maar ja, het kon altijd beter.

Tot ik drie weken geleden van een mountainbike viel en landde op mijn gezicht. Een split second die mijn leven had kunnen kosten, kostte gelukkig slechts een gebroken gezicht. Na een vier uur lange operatie werd ik wakker met een ander gezicht. Helemaal gezwollen en blauw, met tampons in mijn neus.

Opeens veranderde mijn definitie van ‘beter’. Beter betekende eerder dunnere benen, dikkere lippen of ander haar. Nu betekende beter ‘hetzelfde zijn als eerst’. Voor het eerst in mijn leven wilde ik weer intens mijzelf zijn. Mia, precies zoals ik was. Dus de volgende keer dat ik een compliment krijg, neem ik hem wel aan. Want het kan nooit meer beter. Ik word nooit meer zoals ik was, omdat ik nu ben wat ik ben. En dat is misschien maar beter.

Waarom deze blog?
Ik schreef deze blog drie weken nadat ik gevallen en geopeerd was. Ik was dus aan het herstellen, en ik had geen idee wat dat was. Ten eerste, omdat ik geen beeld had van wat het herstel zou behelsen. Dat ik weken lang letterlijk hele dagen zou slapen had ik niet verwacht. Maar ik wist ook niet of dit normaal was, want een ‘hersenschudding’ had ik me nooit echt in geinteresseerd. Ten tweede, omdat je voor echt herstel, moet luisteren naar je lijf. En dat is makkelijker dan gedacht. En dit is waarom deze blog online staat. Want zorgen voor jezelf hoeft niet alleen wanneer je herstelt. Het is ook nodig wanneer je je benen van je lijf aan het lopen bent in de kliniek of een hele dag poli doet. En daar gaan we het over hebben op iHealth, het aankomende symposium op 29 juni in de Rabobank in Utrecht. Je kunt hier meer lezen en je kaartje kopen.